Beiroet: ode aan de verborgen gezichten
Door: Marc van de Wiel
Blijf op de hoogte en volg Marc
05 Maart 2010 | Libanon, Beiroet
Hallo allemaal!
Update: het gaat hier nog altijd goed, Beiroet steelt mijn hart. Na flink wat onderhandelen hebben we besloten het enorme appartement in Achrafieh toch te nemen (800US dollar inclusief voor 2 personen). Foto's van de binnenkant en het prachtige uitzicht volgen snel!
Verder ontmoet ik elke dag nieuwe, interessante mensen. Ik heb politieke discussies met Palestijnse vluchtelingen (in feite zijn ze hier geboren maar hebben vluchtelingenstatus zolang ze geen burgerschap van de staat krijgen), grande tours in Beiroet van verscheide (AUB) studenten, kleine uitstapjes met mensen uit het hostel en erwtensoepavonden met de Nederlandse commune. De ambassadeur, mijn toekomstige baas, heb ik reeds een handje mogen schudden en ik werk hard aan veelbelovende vriendschappen. Onder hen bijvoorbeeld een Nederlands meisje dat geadopteerd is uit Libanon en momenteel stage loopt op de ambassade.
Maar voordat ik van deze blog een rompslomp van alledaagse activiteiten maak wil ik het deze keer anders aanpakken. Want veel interessanter nog is om te zien waar mijn Nederlandse referentiekader botst met de realiteit van Beiroet.
Hoewel ik het nog geen cultuurschok zou noemen (Beiroet is erg Westers vergeleken met de rest van het Midden-Oosten) duurt de initiele verbazing sinds mijn aankomst nog immer voort. Hoewel mijn contacten met nabije Libanezen spoedig verlopen lijkt een groep nog ver weg: het zijn de Zuid-Libanese taxi-chauffeurs, de Afrikaanse schoonmakers, de Aziatische kindermeisjes, de arme Syriers en, zo viel me vandaag op, de ongeschoolde dienstvrouw. Het zijn de verborgen gezichten van Beiroet.
Dag 2 op mijn werk. 20 minuten te vroeg op mijn werk. Daar staat ze weer, in de keuken, als enige aanwezig op het kantoor. Een dikke, ietwat verlegen vrouw met hoofddoek. In het weinige Arabisch dat ik spreek vraag ik hoe het met haar gaat. Ze lacht, zegt wat beleefds terug en waggelt dan weer naar het aanrecht waar ze groenten snijdt.
Wie is deze mysterieuze vrouw?
Ik wend mijn blik af en zoek naar een blik koffie. De vrouw waggelt vlug terug met een kopje al in haar hand. Voordat ik kan protesteren heeft ze mijn eerste taakje van de ochtend al uit handen genomen. Net als op de eerste werkdag, toen ik haar overhaaste vriendelijkheid interpreteerde als uitleg.
Als ik bij mijn bureau ben kom ik tot de ontdekking dat de pc al aan staat. Niet veel later druppelen mijn Libanese collega's een voor een binnen. Een van hen zegt me dat 'ze' (meervoud) met een welkomstontbijt bezig zijn voor me en of ik snel aan tafel kom. Later besef ik me dat de vrouw in kwestie niet eet, wat onwennig staat ze in de deuropening. Ik vertel haar met een woord dat ik het eten heerlijk vindt, iets dat ze schijnbaar niet had zien aankomen. Als ik na het eten op wil staan en aanstalte maak om mijn bord in de gootsteen te zeggen vertellen drie collega's me dat ik het absoluut moet laten staan, dan ineens realiseer ik me wat de Libanese werkvrouw doet hier...
Dit is geen uniek geval. Langzaam wordt me duidelijk dat er ondanks de grote middenklasse in Libanon een duidelijke onderklasse bestaat. Ik zie het wanneer ik de stoep afga voor een oude meneer of een donkere ruitenwasser. Opgetrokken wenkbrauwen, een lach dat een slecht gebit laat zien, een stille blik van verbazing. Ik zie het als ik opsta voor iemand die de vloer dweilt of als ik een groepje donkere mannen onder de brug een knikje geef.
Hoe meer ik zie van het land, hoe meer ik respect krijg voor hen die de rotwerkjes klaren,
de verborgen gezichten van Beiroet.
Update: het gaat hier nog altijd goed, Beiroet steelt mijn hart. Na flink wat onderhandelen hebben we besloten het enorme appartement in Achrafieh toch te nemen (800US dollar inclusief voor 2 personen). Foto's van de binnenkant en het prachtige uitzicht volgen snel!
Verder ontmoet ik elke dag nieuwe, interessante mensen. Ik heb politieke discussies met Palestijnse vluchtelingen (in feite zijn ze hier geboren maar hebben vluchtelingenstatus zolang ze geen burgerschap van de staat krijgen), grande tours in Beiroet van verscheide (AUB) studenten, kleine uitstapjes met mensen uit het hostel en erwtensoepavonden met de Nederlandse commune. De ambassadeur, mijn toekomstige baas, heb ik reeds een handje mogen schudden en ik werk hard aan veelbelovende vriendschappen. Onder hen bijvoorbeeld een Nederlands meisje dat geadopteerd is uit Libanon en momenteel stage loopt op de ambassade.
Maar voordat ik van deze blog een rompslomp van alledaagse activiteiten maak wil ik het deze keer anders aanpakken. Want veel interessanter nog is om te zien waar mijn Nederlandse referentiekader botst met de realiteit van Beiroet.
Hoewel ik het nog geen cultuurschok zou noemen (Beiroet is erg Westers vergeleken met de rest van het Midden-Oosten) duurt de initiele verbazing sinds mijn aankomst nog immer voort. Hoewel mijn contacten met nabije Libanezen spoedig verlopen lijkt een groep nog ver weg: het zijn de Zuid-Libanese taxi-chauffeurs, de Afrikaanse schoonmakers, de Aziatische kindermeisjes, de arme Syriers en, zo viel me vandaag op, de ongeschoolde dienstvrouw. Het zijn de verborgen gezichten van Beiroet.
Dag 2 op mijn werk. 20 minuten te vroeg op mijn werk. Daar staat ze weer, in de keuken, als enige aanwezig op het kantoor. Een dikke, ietwat verlegen vrouw met hoofddoek. In het weinige Arabisch dat ik spreek vraag ik hoe het met haar gaat. Ze lacht, zegt wat beleefds terug en waggelt dan weer naar het aanrecht waar ze groenten snijdt.
Wie is deze mysterieuze vrouw?
Ik wend mijn blik af en zoek naar een blik koffie. De vrouw waggelt vlug terug met een kopje al in haar hand. Voordat ik kan protesteren heeft ze mijn eerste taakje van de ochtend al uit handen genomen. Net als op de eerste werkdag, toen ik haar overhaaste vriendelijkheid interpreteerde als uitleg.
Als ik bij mijn bureau ben kom ik tot de ontdekking dat de pc al aan staat. Niet veel later druppelen mijn Libanese collega's een voor een binnen. Een van hen zegt me dat 'ze' (meervoud) met een welkomstontbijt bezig zijn voor me en of ik snel aan tafel kom. Later besef ik me dat de vrouw in kwestie niet eet, wat onwennig staat ze in de deuropening. Ik vertel haar met een woord dat ik het eten heerlijk vindt, iets dat ze schijnbaar niet had zien aankomen. Als ik na het eten op wil staan en aanstalte maak om mijn bord in de gootsteen te zeggen vertellen drie collega's me dat ik het absoluut moet laten staan, dan ineens realiseer ik me wat de Libanese werkvrouw doet hier...
Dit is geen uniek geval. Langzaam wordt me duidelijk dat er ondanks de grote middenklasse in Libanon een duidelijke onderklasse bestaat. Ik zie het wanneer ik de stoep afga voor een oude meneer of een donkere ruitenwasser. Opgetrokken wenkbrauwen, een lach dat een slecht gebit laat zien, een stille blik van verbazing. Ik zie het als ik opsta voor iemand die de vloer dweilt of als ik een groepje donkere mannen onder de brug een knikje geef.
Hoe meer ik zie van het land, hoe meer ik respect krijg voor hen die de rotwerkjes klaren,
de verborgen gezichten van Beiroet.
-
06 Maart 2010 - 08:38
Mama:
Lieve Marc,
Wat ben ik trots op je wanneer ik je berichtjes lees. Mijn ogen prikken wanneer ik lees dat je zoveel aandacht hebt voor de onderklasse van de Libanese bevolking, het siert je. Je bent opgevoed in een omgeving waarin aandacht, respect en waardering is voor de mensen om je heen. Geen onderscheid tussen de verschillende rassen, geen onderscheid in klasse, geen onderscheid in geaardheid, maar aandacht voor wat de mens uitstraalt en je te vertellen heeft. Het is mooi om te lezen dat je met empathie naar de mensen om je heen kijkt. Lieve Marc, ik ben erg trots op je. Ik ben blij te lezen dat je de wereld om je heen inademd, geniet, vrienden maakt, etc.. Ik feliciteer je tevens met het appartemet en kijk uit naar de foto's. Heel veel liefs, kusjes mama -
06 Maart 2010 - 08:48
Papa:
Hi Marc, indrukwekkend en ik merk dat ik eigenlijk niets kan toevoegen aan de reactie van Mama. Ook ik ben apetrots!
Nog veel mooie ervaringen gewenst! -
06 Maart 2010 - 11:01
Nico:
Wat ben je toch een lieverd! Beiroet: ode aan Marc..
X N. -
06 Maart 2010 - 12:04
Gerard Martens:
Hallo Marc,
Op mijn PC staat standaard dat ik berichten met betrekking tot Libanon wil zien en die komen dan ook elke dag naar voren. Waarom Libanon? Omdat ik in 1983 in het zuiden van Libanon heb gezeten in het kader van UNIFIL. Ik heb een prachtige tijd meegemaakt en ik herken hetgeen wat jij beschrijft.Leuk om te lezen hoe je Beiroet ervaart. Ik was daar ook in 1983 en het viel mij inderdaad op dat het erg Westers is. In het zuiden ervaar je meer de armoede. Nog steeds ligt een deel van mijn hart in dit prachtige land. Geniet van de tijd die je daar zal doorbrengen net zoals ik nog steeds geniet van mijn ervaringen daar!
Groet Gerard Martens
Voormalig UN miliair -
06 Maart 2010 - 15:22
Jan:
Marc! Wat een fantastisch verhaal! Moet je wat mee gaan doen...serieus! Ik kijk uit naar het moment dat ik het allemaal kan meemaken in Beiroet. De plannen nemen ernstige vormen aan ;)
Ik kijk uit naar je volgende verhaal!
Liefs! -
07 Maart 2010 - 12:08
Aniekje:
Hoi Buuf,
Wat kun jij inspirerend schrijven zeg, mooie stijl heb je! Je maakt me helemaal nieuwsgierig, zou zo graag met eigen ogen zien wat je allemaal meemaakt! En goed van dat appartement zeg! Heb je eindelijk je eigen plekje! -
07 Maart 2010 - 13:10
Oma:
Lieve Marc.
Wat ben ik blij dat je het zo goed maakt . Ik weet dat je ondernemend bent, maar sta bij iedere reis van je opnieuw verbaasd!Weer zo'n goede verslagen.
Geniet en laat ons meegenieten.
Liefs van een trotse oma.
-
07 Maart 2010 - 20:15
Jeem:
Mooi verhaal! Ik zou ze bundelen als je terug bent; De verborgen gezichten van Beiroet, door Marc van der Wiel.
Fijn dat je nu ook eindelijk een appartement geregeld hebt! Hoop dat ik je snel keer spreek op msn :) Ciao -
08 Maart 2010 - 17:20
Fabienne:
Wat een mooi avontuur ben je toch weer ingedoken. Ik begin me langzaam maar zeker steeds wereldvreemder te voelen zo als ik je verhalen lees. Je zou je verhalen eigenlijk moeten bundelen zeg.
Ik moet wel zeggen het is wel gek als ik me voorstel dat je nu heel erg ver weg van ons bent. Ik blijf je volgen en wens je nog veel plezier en succes toe daar.
Liefs,
Fabienne en Dennis -
11 Maart 2010 - 12:03
Juul:
hey, wat fijn dat jullie woonruimte hebben gevonden, in een leuke buurt? en hoe bevalt je stage verder? al veel te doen? mooi verhaal heb je geschreven. blijf ontdekken en je verbazen (en dat met ons delen). Kus voor Ester en jou!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
