Wien Huettel und Zentrum

Het is 23:40 als de nachttrein van München naar Budapest eindelijk begint te rijden. Hoewel ik moe was van de hele dag lopen daarvoor kon ik de slaap maar moeilijk bevatten. Dit had alles te maken met de mondige Oostenrijker en de twee Kazachstaanse vrouwen waarmee ik mijn coupé deelde. In een mix van Duits en gebroken Engels vertelt de man in kwestie hoe hij gefascineerd is over het feit dat de twee Kazachstaanse vrouwen voor het eerst in Europa zijn en vrij kunnen reizen. Op hun beurt proberen de Kazachstaanse vrouwen duidelijk te maken dat ze alles zo duur vinden in Europa maar dit wordt verkeerd geìnterpreteerd door de man en hij begint een overtuigend monoloog dat de vrouwen oproept meer van Europa te zien en te leren om dit allemaal vervolgens in te voeren in hun eigen land zodat ze net zo veel geld kunnen verdienen als ons. Pas als de man èèn van de vrouwen herhaaldelijk vast pakt om zijn argument te benadrukken knikken beide vrouwen, wiens Engelse taalvaardigheden vergelijkbaar zijn met die van een drie-jarig kind, hun hoofd in overeenstemming.

Eenmaal in Wenen Huettel aangekomen (een gat van een station) stap ik uit de trein, het is 06:00. Maar liefst een uur later sta ik bij mijn couchsurf host Milenko Ristic voor de deur. Hij is 24 en is op 17-jarige leeftijd gevlucht met zijn ouders uit geboorteland Servie (of Joegoslavie toen). Gelijk ben ik onder de indruk van zijn gastvrijheid en vertrouwen, na beloofd te hebben dat ik me thuis zal voelen geeft hij mij zijn huissleutels en vertrekt richting de stad voor een afspraak met zijn moeder. Ik, de instorting nabij, maak mijn bed op en slaap nog een paar uur alvorens ik ook richting de stad ga om Milenko te treffen. Samen hebben we de middag doorgebracht en heeft hij me een paar hoogtepunten van Wenen laten zien. Die avond komt een ander contact van hem, een meisje uit Servie, ons opzoeken zodat we samen met een bus een heuvel op kunnen gaan en vanaf daar nog eens goed overzicht over de stad hebben. Een lange wandeling naar beneden later en een busrit terug naar huis begin ik me pas te beseffen in wat voor een voordelige positie ik me bevind.

Onder het genot van stroopwafels en rode wijn vertelt het meisje uit Servie namelijk dat ze als een van de 200 beste studenten uit haar land de kans heeft gekregen een tijdelijk Sjengen visum aan te vragen. Zij en Milenko vertellen me dat het aanvragen van een visum praktisch onmogelijk is voor Serviers, naast het feit dat het terugticket al reeds geboekt moet zijn, is een officiele uitnodiging en juridische verklaring van verantwoordelijk van een host in het land van bestemming essentieel. Als je dit niet voor elkaar krijgt kun je simpelweg het land niet uit. Voor ik hier op kan reageren zegt ook dit meisje koeltjes: "dit is dus mijn eerste keer in Europa".