Beograd - Suece - Kosova

Het hoogtepunt van mijn reis is nu dan toch echt aangebroken, ik mail (compleet ongepland) vanuit Kosovo!

Het begon allemaal in Belgrado, hoofdstad van Servie. Samen met Philipp, een jongen die ik heb ontmoet op het treinstation in Budapest en die ook op weg is naar Istanbul, ging ik op weg naar Milos, een andere jongen die mij en mijn nieuwe vriend eerder een slaapplaats had beloofd. Milos bleek een ontzettend attente host te zijn die ons met plezier Belgrado heeft laten zien. Samen met zijn vrienden hebben we ondermeer gepoold, koffie gedronken, door de straten van Belgrado geslenterd en een avond doorgebracht in lokale, Servische barretjes. Belgrado is daarbij een boeiende stad geweest omdat het de stad bij uitstek is waarin sporen van het antieke communisme vervlochten zijn met modernisering en westernisering. Stel je voor: compleet geruineerde flats door NAVO bombardementen (eind jaren 90) en vervallen parken staan lijnrecht tegenover modieuze winkelcentra en pas gerenoveerde werken. In Belgrado ontdekte ik tevens Burek, een spotgoedkoop Turks gerecht dat bestaat uit groente, kaas of vlees gerold in bladerdeeg. Dit, samen met de bijbehorende yoghurtdrank een volwaardig ontbijt, kost normaliter nog geen anderhalve euro in Belgrado.

Op de laatste dag moesten we ons haasten om de trein van 23:00 naar Suece te halen, de laatste halte in Servie. Ons plan was om door te reizen naar Kosovo omdat Sofia, de logische connectie en route naar Istanbul, ons afgeraden werd. Het idee was simpel: we pakken de nachttrein naar Suece, de stad die grenst aan Servie, alwaar we een bus pakken naar Kosovo. Maar de realiteit bleek, los van de griezelverhalen over orgaanhandel en gewapend conflict (zoals verteld door de Serviers) en de nutteloze argwaan van de treincontoleurs (waar ga je heen? Waarom? Wanneer ben je terug) toch iets complexer!

Eenmaal aangekomen in Suece om 7 uur des ochtends bleken we de enige passagiers te zijn die uitstapten. Na even om ons heen gekeken te hebben realiseerde wij ons dat Suece, in plaats van een levendige toegangspoort aan de grens van Kosovo, een gat temidst tien keer niks is! Het station, niet meer dan een holle blokkendoos, was totaal verlaten van pinautomaten, medewerkers en informatieborden. Terwijl de moed ons lichtjes in de schoenen begon te zakken liepen we richting het dichtsbijzijnde stadje op zoek naar een pinautomaat. Even later leerden we echter dat op zondag de enige bank in de stad niet open is en dat de weg naar het dichtsbijzijnde busstation vooraf gaat aan een kilometerlange snelweg. Gelukkig kwam ik, jaja, op het ingenieuze idee om toch een taxi aan te houden en hem de opdracht te geven ons naar de dichtsbijzijnde pinautomaat te brengen. Dit lukte, maar eenmaal weer de snelweg af moesten we weer uitstappen (lees: dit gebeurde allemaal in gebrekkig, zeg maar gerust geen, Engels). Wat bleek, we stonden aan de rivier, de symbolische grens tussen Servie en Kosovo. We moesten dus letterlijk de grens overlopen voordat we weer een nieuwe taxi konden vinden die ons naar het busstation kon brengen.

Gelukkig ging het vanaf hier bergaf, we ontmoetten tot drie keer toe Duitse Albaniers die ons aanspraken omdat Philipp blond is en die ons vervolgens allemaal onafhankelijk van elkaar trakteerden op koffie en bier respectievelijk. Eenmaal in hoofdstad Prishtina leerden we dat alle Kosovaren deze gastvrijheid bezitten en we maken vrienden bij de vleet! Onze beste kamaraden bestaan uit een groepje jongeren die ons de stad hebben laten zien (niet groter dan Sittard), ons constant vergezellen tijdens koffie voor een euro en broodjes voor 1,30 en waarvan een jongen in het bijzonder ons uitnodigde om, na een dag zwemmen in het lokale meer, te komen eten bij zijn familie.

En daarmee komt ook dit bericht weer aan een eind. Ik ga nu op weg naar weer een spotgoed tentje om even snel wat te eten en daarna gaan we weer met de jongens uit. De stad is, hoe klein ook, vol met hippe clubs en leuke restaurantjes, echt een aanrader! Het sentiment van onafhankelijkheid leeft, politiek leeft en de Kosovaren zetten alles op alles om de wereld te laten zien wat voor een gastvrij en vredelievend het volk van Albanie is.

Morgen vertrekken we al om half 6 naar Skopje alwaar we de trein naar Thessaloniki pakken en daar overstappen op de nachttrein naar Istanbul. Hopelijk komt mijn volgende bericht vanuit daar!